یکی بود، یکی نبود. یه شهری بود، خوش قد وبالا. آدمایی داشت محکم و قرص. اونا داشتن جشن می گرفتن. جشن غیرت. همه تو اوج شادی یودن که یکهو یه غول حمله کرد به شهرشون. غوله گشنه زمین بود و می خواست چیزی از این شهر باقی نذاره. همه نگرون شدن. حرف افتاد کی می خواد با این غوله بجنگه؟ ما خمار جشنیم...

بالاخره پیر و مراد جمع گفت باید تازه نفس ها برن به جنگ غوله. قرعه به نام جوون ها افتاد. جوون هایی که دوره کرکری شون بود رفتن به جنگ غول. غول، غول عجیبی بود، یه پاشو می زدی، دوتا پا اضافه می کرد. دستاشو قطع می کردی، چندتا سر اضافه می کرد. خیلی طول کشید تا جوون هایی که حالا دیگه مرد شده بودن، دست و پای غوله رو قطع کردن و برگشتن شهرشون...اما یه اتفاقی افتاده بود. بعضی ها این جوونا رو طوری نگاه می کردن که انگار غریبه می بینن. شایدم حق داشتن. آخه جنگیدن با غول آدابی داشت که اینا به اش خو گرفته بودن. جنگیدن با غول زلالشون کرده بود و دیگه پولشون قیمت نداشت، شده بودن عینهو اصحاب کهف...

***********

حالا بیژن نوباوه، خبرنگاری که تا دیروز حتی کسی نمی دانست جانباز شیمیایی است، حرف هایی برای گفتن دارد که شنیدنش از او خیلی آدم را اذیت می کند، البته اگر هنوز گوشی برای شنیدن باشد: ما چند تا موزه جنگ داریم؟! برای انتقال ارزش ها به بچه هایمان حداقل به ارایه آثار و شواهد دوران جنگ نیاز داریم . اگر به موزه ی جنگ کشور روسیه سری بزنیم، از آن چه در کشورمان می بنیم خجالت می کشیم. کشور روسیه در طول تاریخ خود چه جنگ برابری را انجام داده است؟!
معمولا انسان ها به نشانه ها و شواهد زنده عادت دارند. جانبازان نشانه های زنده ای هستند که به هیچ وجه قابل انکار نیستند. بنابراین اگر به آنان توجه نشان دهیم، احیای این ارزش به احیای دیگر سیستم ها منجر می شود. وقتی یک جانباز از وضعیت معیشتی خود نیز ناراحت است آیا می توان توقع داشت که مردم به موزه جنگ و ساخت فیلم ها و برنامه های تلویزیونی با موضوع جنگ فکر کنند؟! من هم همانند خیلی ها حاضر نیستم صورت خود را به عنوان یک ارزش و ادعا مطرح کنم. اما اگر ارزشی که به آن اعتقاد دارم مطرح شود انگار که مساله من هم مطرح شده است...
و این تغییر چهره چه ناز است که برای خداست و البته چه سخت است دلتنگی یاران صحنه عشق بازی ایرانیان...